Ζούμε σε μια περίοδο όπου το δημόσιο, ως χαρακτηρισμός, χρησιμοποιείται περίπου με αποτροπιασμό. Όμως θα ήθελα να σας διηγηθώ εν συντομία μια μικρή σύγχρονη ιστορία.
Mια φορά και έναν καιρό, όπου η λιτότητα επικρατούσε και τα προς το ζην έβγαιναν δύσκολα, χρειάστηκε να γίνει ένα μικρό δημόσιο έργο. Ο ανταγωνισμός έκανε τον κατασκευαστή να δώσει τιμή πολύ χαμηλή. Οι εμπλεκόμενοι αρκετοί, παρόλο το μικρό μέγεθος. Ο χρόνος που έπρεπε να περατωθεί το έργο ήταν σύντομος. Η αποπληρωμή ήταν αμφίβολη. Όμως, ο δημόσιος χαρακτήρας του έργου, δηλαδή το ότι θα εξυπηρετούσε έναν μεγάλο αριθμό ατόμων για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, απαιτούσε την ορθή εκτέλεση άσχετα από τις δυσμενείς συγκυρίες. Για αυτό πρώτα πιστοποιήθηκαν με επίσημο τρόπο τα προσόντα του κατασκευαστή, δόθηκαν οι απαραίτητες χρηματικές εγγυήσεις καλής εκτέλεσης, υπογράφτηκε η σύμβαση υποχρεώσεων, ενημερώθηκε το ΙΚΑ για την ασφάλιση του προσωπικού και ξεκίνησε το έργο.
Ο επιβλέποντας της υπηρεσίας που ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή του έργου ήταν γνώστης του αντικειμένου και για αυτό μπορούσε να το ελέγχει. Η δημοτική αρχή, η διευθύντρια και το προσωπικό του δημόσιου οργανισμού οπού εκτελέστηκε το έργο, ο ανάδοχος και το συνεργείο του ανάδοχου, συντονίστηκαν και συνεργάστηκαν για να περατωθεί το έργο σε 2 ημέρες ενώ η συμβατική του διάρκεια ήταν 20ημέρες! Κανείς δεν ζήτησε «μίζα», κανείς δεν παρακώλυσε την διαδικασία, όλοι έκαναν την δουλειά τους!
Συμπέρασμα. Δεν είναι το δημόσιο που είναι «de facto» δυσλειτουργικό και μη παραγωγικό αλλά είναι οι άνθρωποι που πρέπει να κατανοήσουν ότι όταν υπηρετούν την ουσία του δημόσιου -δηλαδή, υπηρεσίες και προϊόντα που απευθύνονται σε πολλά άτομα, που παράγονται για το κοινό συμφέρον και για να αντέχουν στον χρόνο- τότε υπηρετούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και τους εαυτούς τους και οφείλουν τηρώντας κοινά αποδεκτούς κανόνες, να συντονίζονται και να συνεργάζονται.
Ήταν ένα μικρό δημόσιο έργο. Τα χρήματα δεν ήταν πολλά για να διαφθείρουν. Ο χρόνο διάρκειας δεν ήταν μεγάλος για να αμφισβητηθούν οι κανόνες, να αποσυντονιστούν τα συνεργαζόμενα μέρη. Ίσως! Όμως το δημόσιο στην πράξη λειτούργησε! Ίσως γιατί υπήρξε έλεγχος, ικανότητα για εκτέλεση της εργασίας που αναλογούσε στον καθένα, διάθεση για συνεργασία. Ίσως αυτά να αρκούν ώστε να διασφαλίζεται το κοινό συμφέρον και η αντοχή στο χρόνο και στο «μεγάλο δημόσιο έργο», αυτό της διακυβέρνησης του Κράτους.
Και ζήσανε όλοι καλύτερα!
Εμνευσμένο από το έργο «Σύνδεση πυροσβεστικού δικτύου του ψυχιατρείου της Δ.Φ. Κορυδαλλού με ειδική παροχή της ΕΥΔΑΠ» (Κύριος του Εργου: ΘΕΜΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ Α.Ε – Ανάδοχος: Τεχνικό Γραφείο Καπάζογλου)
